We hebben allemaal grote, en kleine dingen, in ons leven die behoorlijk anders zijn gelopen dan we hadden gedroomd. En soms zelfs echt traumatisch zijn. Ik zat daar aan te denken toen ik vanmiddag in de tram zat. Het was een ritje van 20 minuten en ik mijmerde over de grote dingen die mis waren gegaan in mijn leven.
Na mijn jeugd en pubertijd, die niet bepaald vlekkeloos zijn verlopen, moest ik denken aan dat ik gezakt ben voor mijn eindgesprek in de verpleging. Daar kon je niet voor zakken, was meer een formaliteit, maar ik zakte ervoor.
Het leek ook wel geregisseerd. Ik had heel erg hard geleerd voor dat eindgesprek. Alle ziektebeelden compleet in de vingers. Behalve 1. Die sloeg ik steeds weer over; kon me er niet toe zetten om die te leren. En natuurlijk kreeg ik precies dat ziektebeeld. Het ziektebeeld was makkelijk dus ik had het nog kunnen redden maar ik was ook te eigenwijs geweest de jaren daarvoor. Van mij af komen leek de commissie een goed plan. En zo geschiedde. De vragen werden zo gesteld dat ik het niet redde en na 4 jaar keihard gewerkt en alles gehaald te hebben bleef ik met lege handen achter.
Na een paar jaar nachtmerries en niet wetend wat verder te doen met mijn leven ben ik psychologie gaan studeren en binnen 4 jaar afgestudeerd. En schrijf ik nu deze nieuwsbrief. Daarna zijn er natuurlijk heel veel meer dingen niet gelopen zoals gewenst. Ben bijvoorbeeld jaren chronisch ziek geweest met alle problemen van dien. Langzaam maar zeker werd ik weerbaarder en een kei in altijd het positieve blijven zien. “Ieder nadeel heb z’n voordeel” zei Cruijff en ik werd het daar volmondig mee eens. Kon steeds sneller overal een positieve draai aangeven. Tijdens mijn mijmeringen in de tram kwam mijn miskraam van een tweeling in mijn bewustzijn naar boven. Ik kan het me nog goed herinneren. De pijn van het verlies, de pijn dat ik niet dat voorjaar zou bevallen. Maar naast de pijn wist ik ook meteen drie andere dingen. De kans op een miskraam is minimaal 15% en is dus niet uitzonderlijk. Opgeven was geen optie en ik wist dat het klopte. Hoe gek het ook klinkt, de miskraam klopte. Ik werd redelijk snel weer zwanger en alles viel op z’n plek toen mijn dochter geboren werd. Dit was het kind wat geboren moest worden. En waarom dan eerst de miskraam? Mijmerend in de tram snapte ik het waarom. Het maakte mij sterker en positiever over wat het leven mij brengt.
Dit zijn 2 voorbeelden van de wat grotere dingen in mijn leven die op dat moment beslist niet fijn waren. En er zijn in mijn leven veel dingen beslist niet fijn geweest. Maar als ik terug denk klopt het allemaal. Alles wat mis is gegaan is vervangen door iets beters wanneer ik kon loslaten en uit mijn slachtoffer rol stapte. Na al die jaren ben ik behoorlijk getraind in loslaten en vertrouwen. Weten dat er altijd iets mooiers komt. Overgave aan het leven is steeds makkelijker geworden. En weet je, daardoor leef ik blijer en een blij leven trekt hele leuke dingen aan. Ik had het allemaal niet willen missen want het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben en het leven wat ik nu heb. Denk eens terug aan de uitdagingen in jouw leven. Kun je zien waar het jou gebracht heeft? Wat is het voordeel geweest van dat meemaken? En kun je het verdriet en de bitterheid van de ervaringen loslaten? En tot slot: hoe blij sta je in het leven?
Lukt het je niet om los te laten kom dan langs voor een paar sessies. Dan gaan we aan de slag met de trauma’s. Sommige trauma’s zijn te groot om zomaar los te kunnen laten.
