Ruzie en verantwoording
Van de week had ik “gedoe” met een paar vriendinnen. Ze hadden iets gedaan waardoor ik me buitengesloten voelde. En dan komt altijd de vraag op: “wie is verantwoordelijk voor het gevoel dat ik me buitengesloten voel”.
Als je omgaat met mensen zijn er altijd momenten waarop je je gekwetst voelt. De ander doet iets wat je niet begrijpt. En dat irriteert je, je wordt boos, verdrietig of een andere emotie komt dan op.
Mijn klanten komen eigenlijk altijd wel met dit soort situaties bij me. Gisteren nog een klant die zich erg ergerde aan het gedrag van haar puber. En een andere klant die niets snapt van het gedrag van haar zakenpartner. Of de klant die erg boos kan worden op haar partner doordat hij nooit laat weten hoe laat hij thuis is. De klant die niet snapt dat ze altijd overvraagd wordt op haar werk. Iedere klant heeft zo’n verhaal. En dus niet alleen mijn klanten. Ook ik kom in dit soort situaties terecht.
Maar hoe zit het nu in elkaar? Wie is verantwoordelijk voor het “gedoe”?
Het uitgangspunt is dat je altijd zelf verantwoordelijk bent voor wat je voelt. Het gedrag van de ander zou bij iemand anders een hele andere reactie oproepen. Jij wordt geraakt in iets waar een ander niet geraakt zou worden. Een ander zou heel anders reageren op dezelfde situatie. Het is jouw gevoel, jouw oude pijn wat geraakt wordt. En daar ben je zelf verantwoordelijk voor.
Het eerste wat ik dan ook doe, samen met mijn klanten of bij mezelf, is vaststellen wat er geraakt wordt. Vaak is het iets wat we kennen vanuit onze jeugd. Ikzelf bijvoorbeeld ben opgegroeid met “er niet bij horen”. Als nakomeling van 4 had ik in de ogen van mijn broers en zus niet echt veel bestaansrecht. En dat lieten ze me haarfijn weten. Daar heb ik vanzelfsprekend al veel op geheald maar de littekens zijn er nog. En een litteken kan opspelen. Een litteken heeft nauwelijks meer macht maar het kan wel de primaire reactie zijn. Ik schoot in dat oude kind stuk van “er niet bij horen”.
Het kostte me niet veel tijd om dat te doorzien. Als ik een andere jeugd had gehad had ik niet op deze manier gereageerd. Had ik het anders beleefd. Het is dus altijd stap 1 om te kijken waar het jou raakt. Wat spiegelt die ander? Neem verantwoording voor wat je voelt. Altijd.
Is daarmee alles gezegd? Het is jouw pijn dus je zoekt het maar uit?
Zeker weten van niet.
Het feit dat je geraakt wordt in een oude pijn maakt nog niet dat je het gedrag van de ander moet accepteren. Maakt nog niet dat het gedrag van de ander door de beugel kan.
Dat zou wel heel makkelijk zijn. Jouw partner komt altijd te laat thuis zonder even te laten weten dat hij of zij later is. Jij zit met de kinderen en moet alles alleen doen. Het raakt jou in “ik ben niet belangrijk genoeg” of “ik moet altijd alles alleen doen”. Dus de ander hoeft niet te veranderen het ligt bij jou. Maar dat is niet waar.
Als je doorhebt waar het je raakt, als je verantwoording neemt voor wat je voelt, dan is de volgende stap om dit eruit te filteren. Het kostte mij 10 minuten om nog wat extra healing te doen op dit stuk van er niet bij horen. De emotie vloeide uit mijn lichaam en ik kon neutraler naar de situatie kijken.
Als je de emotie eruit filtert kun je je gaan afvragen of dit de manier is waarop je behandeld wilt worden. Wil jij een partner die jou steeds alles alleen laat doen? Wil jij een zakenpartner die alleen aan zichzelf denkt? Wil jij een puber die jou behandelt als een dienstmeid? Of een manager die maar werk op je bord blijft schuiven?
Past dat bij jou?
Terug naar mezelf. Toen ik de emotie eruit geflilterd had klopte wat er was gebeurd nog steeds niet. En dat heb ik, nu rustig, gecommuniceerd.
Als je weet dat je bepaald gedrag van de ander gewoon niet kunt accepteren, of het nu je partner, kind, manager, vriend(in) is, komt de moeilijkste stap.
Kun je bij jezelf blijven en de consequenties daarvan aanvaarden? Want als jij niet om wilt gaan met dit gedrag en de ander wil dat gedrag niet veranderen wat ga je dan doen? Blijf je in de situatie of ga je weg. Zoek je een andere baan, ga je weg bij je partner, vraag je jouw volwassen puber om op zichzelf te gaan wonen, ga je alleen verder zonder deze zakenpartner, neem je afscheid van deze vriend(in)?
Het antwoord van deze vraag heeft ook te maken met plussen en minnen. Is jouw partner verder geweldig, is de baan goed betaald en bevredigend, de vriend(in) een baken in nood, vult de zakenpartner jou perfect aan, de puber een zonnetje in huis? Dan is weggaan niet voor de hand liggend. Wat je dan kunt doen is je concentreren op de goede punten van de ander. Accepteer dat de ander niet perfect is, kijk hoe je het op een andere manier kunt oplossen samen. En stop met zeuren erover. Focus alleen op de dingen die wel goed gaan.
Als het lijstje minnen echt langer is dan de plussen. Als het gedrag van de ander je teveel kost. Dan zul je afscheid moeten nemen. Met angst en beven, want dat is nooit makkelijk, maar trouw blijven aan jezelf moet altijd voorop staan.
En voor mezelf?
Het zijn mijn meest dierbare vriendinnen maar wat er gebeurde is fundamenteel voor mij. Als we er niet uitkomen dan neem ik afscheid.
Zit je zelf in zo’n situatie en lukt het je maar niet om de emotie eruit te filteren? Laten we dat dan samen doen.
