Ouders en rode knoppen
Er is een bekende uitspraak van Ram Das:
“Wanneer je denkt dat je verlicht bent, ga dan eens een week bij je ouders logeren.”
Ik kan deze uitspraak volledig onderschrijven. Niemand kan zo op jouw rode knoppen drukken als je ouders. Rode knoppen zijn gevoelige punten waarbij je, wanneer ze aangeraakt worden, in de emote schiet. Emoties gaan met je aan de haal en jee reageert zoals je beslist niet zou willen reageren.
Hoe oud we ook zijn, alles wat ouders zeggen komt extra hard binnen. Wanneer je heel hard gewerkt hebt aan jezelf, in cursussen en op je meditatiekussen, om je “goed genoeg” te voelen kan 1 opmerking van je moeder al het werk teniet doen. Wanneer je trots bent op je werk prestaties is een kritische opmerking van je vader voldoende om je een loser te voelen.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik was gestopt met roken en trots bij mijn moeder langs ging en het vertelde. Het eerste wat ze zei was “dat houd je toch niet vol”.
Toen ik bij haar wegging ben ik meteen een pakje sigaretten gaan kopen. Als mijn moeder niet in mij geloofde had ze daar ongetwijfeld gelijk in.
Er zijn ouders die altijd kritiek hebben.
Met een kritische blik door je huis en je leven gaan en daar altijd iets over te zeggen hebben. Het is nooit goed genoeg. Hoe stevig je ook in je schoenen denkt te staan, ze krijgen het altijd voor elkaar om jou onderuit te halen.
Er zijn strategieën om hier mee om te gaan. Van doorzien dat het meer over hen gaat dan over jou tot het contact minimaliseren. En alles daartussen. Met klanten kijk ik altijd wat haalbaar is. Ouders en rode knoppen zijn niet altijd makkelijk op te lossen.
Waarom raakt het je zo wat je ouders doen?
Maar wat we in ieder geval altijd doen tijdens een sessie is kijken waarom het zo raakt. Iets kan namelijk alleen maar raken wanneer je diep van binnen het er eigenlijk mee eens bent.
Wanneer ik echt in mezelf had geloofd had het niet uitgemaakt wat mijn moeder had gezegd. Dan had ik mijn schouders opgehaald en de opmerking gelaten voor wat het is. Dan had ik gezien hoe ze zelf worstelde met dingen voor elkaar te krijgen. Toen ik dat doorhad had ik geen problemen meer om te geloven in mezelf en dat ik dingen voor elkaar kan krijgen als ik dat wil.
Of mijn vader die soms dagen uit contact kon gaan. Als kind was dat afschuwelijk. Ik heb dat het grootste gedeelte van mijn leven gezien als afwijzing. Ik was de aandacht blijkbaar niet waard. Met als resultaat dat wanneer iemand uit contact ging later in mijn leven, ik meteen in de onveiligheid schoot. Het was voor mij niet te doen en ik werd angstig en behoeftig. Totdat ik kon zien dat mijn vader worstelde met zichzelf en regelmatig geen ruimte had voor wie dan ook. Dat stuk ben ik gaan healen en sindsdien maakt het me niet meer uit wanneer iemand zich terugtrekt en geen contact wil.
Wees niet bang om in contact te zijn met je ouders. Of terug te denken aan ze wanneer ze niet meer leven. Er zit een schat aan informatie over jezelf in de interactie tussen jullie. Ouders en rode knoppen. Het geeft aan waar je nog werk te doen hebt. Echt zien dat ze jou nooit gaan geven wat je wilt is een grote stap naar een gelukkig leven.
Ouders en rode knoppen
Wat is jouw grootste irritatie naar je ouders toe? Welk gedrag van hen roept de meeste emotie op? Kun je jouw grootste rode knop benoemen?
