Laat je jeugd niet winnen en doorbreek het pad

De meesten van ons zijn opgegroeid in een liefdevol gezin. We hebben allemaal zo onze trauma’s omdat onze ouders (en ook wij als ouder) niet perfect zijn. Door middel van deze imperfectie van onze ouders kunnen we groeien als mens. Werken aan onze thema’s. Leren grenzen te bewaken, boos durven worden, controle wat meer loslaten of angsten overwinnen. Het hoort bij het leven en laten we dankbaar zijn voor deze kansen om jezelf te overstijgen.

Soms is het gezin van herkomst beslist niet prettig (geweest). Dan zijn de trauma’s niet meer klein maar groot. Misbruik, lichamelijke of psychische mishandeling, verwaarlozing, ernstige verslavingen. Het is een lange weg voordat je dankbaar kunt zijn dat dit je overkomen is.

En dan heb je nog de gezinnen waar het een schijnbaar “niets op aan te merken” plaatje is maar eigenlijk is het plaatje behoorlijk toxisch. Er kloppen gewoon dingen niet. Een narcistische ouder, haat en nijd onderling, veel ruzie, ouders die zich niet kunnen verbinden met hun kinderen, depressie en andere geestesziektes, kleinere verslavingen, emotioneel of fysiek niet beschikbare ouders, veel angsten bij een van de ouders, culturele erfenissen of oorlogsverleden.

Soms is de schade die dit soort gezinnen teweegbrengt zelfs nog groter dan bij aanwijsbare oorzaken als geweld binnen het gezin. Dat komt omdat er zo moeilijk de vinger op te leggen is wat er nu precies mis is. Het is vaak een aaneenschakeling van kleine dingen die niet kloppen met als resultaat een grote beschadiging. Het is belangrijk dat je begint met te voelen en te erkennen wat al die kleine, schijnbaar onschuldige dingen met je gedaan heeft. Erkennen dat jouw jeugd je beschadigd heeft. En van daaruit naar herstel werken.

Laat je jeugd niet winnen

Ikzelf kom uit zo’n gezin. Beide ouders hadden een behoorlijke rugzak vanuit hun eigen jeugd en hebben te veel daarvan op hun kinderen geprojecteerd en doorgegeven. Tegen de tijd dat ik geboren werd (ik ben een nakomeling) was het één grote zieke boel.

Het geheel was behoorlijk heftig en er gebeurden rare dingen. Bizar rare dingen. En altijd heb ik gedacht dat het aan mij lag. Dat ik de oorzaak was voor wat me overkwam. Dat ik niet deugde waardoor iedereen zich gedroeg zoals ze zich gedroegen. Het heeft me vele jaren, heel wat zelfreflectie, EMDR en healing gekost om een andere kijk op mezelf te krijgen.

Wat daarbij heeft geholpen is het verschrikkelijke feit dat ook mijn nichtjes beschadigd zijn. En niet zo’n klein beetje ook. En ook die kinderen twijfelden aan zichzelf of het gedrag van hun vaders niet hun schuld was. Deze geweldige kinderen met een toxische vader hebben mij geholpen om de laatste restjes zelfhaat los te laten. Want het lag niet aan mij. En het ligt niet aan deze kinderen.

Wat ons kenmerkt is dat wij hebben geweigerd om in hun voetsporen te treden en we voeden onze kinderen liefdevol op. We hebben gekozen om te groeien als mens in plaats van verbitterd te zijn, gekozen voor licht in plaats van duisternis. Het patroon is doorbroken, gestopt.

Uiteindelijk ben ik blij met mijn jeugd want het heeft me gebracht waar ik nu ben. Ik kan er ook met humor aan terug denken. Het doet nergens pijn meer.