Kippenvel
Het gebeurt me gelukkig niet vaak maar vrijdag dus wel. Ik stond in de supermarkt bij de kassa zonder portemonnee. Ik probeerde nog via mijn telefoon te betalen maar dat wilde niet lukken.
Er kwam een collega van de kassière met een mandje zodat ik geld zou kunnen gaan halen thuis en dan betalen. Het was niet de supermarkt vlakbij dus het zou nog haasten worden om op tijd thuis te zijn voor mijn volgende klant.
De rij bij de kassa werd vanzelfsprekend langer, het was ook 12 uur dus dan is het altijd drukker in de supermarkt. Stress heb ik nooit in dit soort situaties maar ik baalde wel van het weer heen en weer moeten rijden. Maar het was zoals het was. Overgave.
En toen ineens zei de vrouw die achter mij stond “ik kan wel voor je betalen en dat je het dan aan me overmaakt.”
Ik kreeg spontaan enorme kippenvel. Wie doet dit tegenwoordig nog voor een ander? Voor een wildvreemde vrouw bij de kassa. Dat is toch bizar. En is het eigenlijk ook niet bizar dat ik het bizar vind?
Is het niet jammer dat we vol wantrouwen naar onze medemensen kijken. En hulp aanbieden eerder uitzondering dan regel is geworden? Dat onze hele wereld draait om onszelf?
Wanneer heb je voor het laatst een ander kippenvel bezorgd?
Ik ging eens na wanneer ik voor het laatst zomaar iets voor iemand heb gedaan. Gelukkig kon ik best veel situaties bedenken waarbij ik echt iets over had gehad voor een ander.Ik kan wel van mezelf zeggen dat ik in staat ben om te geven. Maar dat was allemaal wel aan mensen die ik al ken.
Durf jij zomaar iemand kippenvel te geven?
De vraag is of ik het zou hebben gedaan als ik die vrouw zou zijn geweest. Eerlijk gezegd heb ik daar niet zomaar een antwoord op. Geen idee. Ik kan alleen maar hopen dat het antwoord ja is. Gezien de impact die haar goede daad op mij had denk ik dat ik het voortaan wel zou doen.
Open je hart
Wordt het geen tijd dat we weer voor elkaar gaan zorgen? Gaan geven aan elkaar? En ja, dan stoot je af en toe of zelfs regelmatig je neus. Als je bijvoorbeeld iemand voor laat gaan en diegene bedankt je niet eens.
De beloning van geven zit in het geven zelf. Ook al waardeert die ander het niet of niet voldoende.
Wat je ook niet moet vergeten is dat het karma is. Als jij geeft en de ander geeft niets terug dan ontstaat er een disbalans. En het leven zal altijd weer zorgen voor balans. Dus ergens anders, wanneer jij hulp nodig hebt, zal er iemand zijn die onvoorwaardelijk aan jou geeft. En ik heb het niet over pleasen, dat doe je niet onvoorwaardelijk maar altijd met een bijbedoeling. Gewoon geven om het geven. Vanuit je hart.