Het leed van de wereld
De winterperiode is voor veel mensen altijd al een behoorlijke uitdaging. Het binnenleven, het tekort aan daglicht en guur weer maakt ons moe en minder vrolijk dan in de lente en de zomer. De uitdaging is eigenlijk niet zozeer dat je minder energie hebt, de uitdaging is te accepteren dat je minder energie hebt. Jouw behoefte om je anders te voelen dan hoe je je voelt maakt het zwaar.
De winter is een tijd van de balans op maken. Onverwerkte zaken naar boven laten komen. Ons leven en relaties overzien. Andere keuzes maken. Naar binnen gaan en voelen wat er te voelen valt. Minder behoefte aan contact met anderen maar zoekend naar contact met jezelf.
Dit proces omarmen maakt de winter leuk. Accepteren dat je minder energie hebt, minder afspreekt met vrienden en genoeg hebt aan jezelf is de sleutel naar gelukkig zijn. Ook in de winter. Het is zoals het is en geniet ervan. Maak contact met jezelf en geniet. De winter in Nederland is nu eenmaal anders dan de zomer. Dat accepteren is de snelweg naar gelukkig zijn.
Op de een of andere manier lijkt deze winter zwaarder dan andere jaren. Ieder jaar rond deze tijd kom ik zo goed als geen mensen tegen met veel energie, maar dit jaar komt er een bepaalde matheid, somberheid of zelfs depressie bij. Angsten en onzekerheden komen nu extra naar boven.
Twee jaar corona heeft zijn sporen nagelaten. Al die maatregelen boven op de gure winter was niet makkelijk. Ook de tweedeling die is ontstaan tussen gevaccineerde mensen en anti-vaxxers is heftig. Maar er is meer aan de hand. Mensen geven aan dat hoe ze zich voelen dieper gaat dan ooit.
Dit jaar is dit proces zwaarder dan andere jaren omdat het voelt alsof niet alleen onze eigen shit maar ook die van de wereld op ons drukt.
Het leed van de wereld
Er speelt te veel wereldwijd. Corona, de ravage van 2 jaar maatregelen, onderlinge tegenstellingen en een oorlog in de Oekraïne is hier een greep uit.
Mijn jongste dochter is afgelopen augustus vertrokken naar Curaçao om daar een paar jaar te gaan werken. Toen vorige week de storm Eunice mijn balkonbakken tegen mijn ramen liet vliegen zat zij buiten in de zon.
We waren aan het FaceTimen en dat was echt heel raar. Ik woon op driehoog en het lawaai van de storm was enorm. Terwijl ik me afvroeg of mijn dunne ramen het zouden houden, keek ik via mijn telefoon naar een strakblauwe lucht en een dochter in bikini.
Het was een bizar contrast.
Wat ik merkte aan haar verhalen is dat ondanks de zon, de warmte en de positieve instelling van Curaçao ook daar de zwaarte aanwezig is. Ook daar werkt het leed van de wereld in het individuele leven door.
Terwijl ik dit type schijnt de zon buiten en dezelfde ramen die rammelden door Eunice, laten nu de zon door en ik geniet van de warmte. Het is bijna maart en de lente komt eraan. Laten we elkaar weer opzoeken en plezier gaan maken. Genieten van cultuur, de horeca, van elkaar, van het buiten zijn.
Overbrug de tegenstellingen die onderling zijn ontstaan, help mensen te herstellen, wees een liefdevol mens.
We zijn in de wereld maar niet van de wereld. Dat betekent dat onze gedachtes bij al het leed kunnen zijn zonder dat het ons eigen geluk aantast. Bedenk maar waar je zelf behoefte aan hebt als je het zwaar hebt. Heb je dan behoefte aan iemand om je heen die meehuilt en zich net zo ellendig voelt als jij? Of heb je dan behoefte aan iemand die blij is en je een hart onder de riem steekt?
Welke uitdaging heb jij deze winter door gemaakt?
Wat heb je nodig om te herstellen?
